Wacław Berent
| Dodano: 10 grudzień 2013
| Dodana przez:
Dominika B.
Wacław Berent (ps. Władysław Rawicz)[3] (ur. 28 września 1873 w Warszawie, zm. 19 lub 22 listopada 1940 w Warszawie) – polski powieściopisarz i tłumacz okresu modernizmu. Obok Władysława Reymonta główny przedstawiciel realizmu w literaturze Młodej Polski.
Urodził się w Warszawie, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Ukończył studia przyrodnicze na uniwersytetach w Zurychu i Monachium, obronił tytuł doktora nauk przyrodniczych, zaś w roku 1895 obronił drukowaną w rok później pracę z dziedziny ichtiologii. Często podróżował do Austrii, Niemiec i Włoch, był poliglotą, biegle posługiwał się językiem rosyjskim, niemieckim, francuskim oraz włoskim, podjął się ponadto nauki języka angielskiego oraz łaciny średniowiecznej. Około roku 1899 poznał w Warszawie początkującą literatkę - Bronisławę Mierz-Brzezicką (od roku 1901 żonę rzeźbiarza - Stanisława K. Ostrowskiego), w której był przez długi czas zakochany. Swój zawód miłosny opisał prawdopodobnie w zniszczonej przez siebie powieści, pt. "Kredowe koło" (lub "Zaklęte koło"). Poetka w dedykowanym Berentowi wierszu pt. "Źródło" wyznawała wymownie: "I z wolna na falach wiatru przepływają do mnie wspomnienia - dalekie, rozpłynięte echa przeszłości; a w myślach mi powstaje całe to życie minione: utraconego szczęścia wiecznie żałosna historia... pamiętam ją i rozumiem." W latach 1920-21 został współredaktorem Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki, w 1929 redaktorem Pamiętnika Warszawskiego. W 1933 wybrany do Polskiej Akademii Literatury. Krytyk haseł pozytywistycznych i modernistycznej filozofii polskiej i europejskiej bohemy, postulującej służebność wobec sztuki. W powieści Ozimina przedstawił budzenie się dążeń niepodległościowych. Był przeciwnikiem romantyzmu. Jego główne dzieło to Żywe kamienie, w którym Berent ukazał niebezpieczeństwa grożące wartościom moralnym w epoce wielkich zmian. Ważne dla rodzimej i europejskiej literatury jest także coraz bardziej doceniane przez krytyków Próchno, wpisujące się w krąg zarówno modnej ówcześnie powieści o artyście, jak i powieści polifonicznej, prekursorskiej w polskim piśmiennictwie. Mistrz erudycyjnej, pełnej metafor prozy i dopracowanej, swoistej stylizacji językowej.
Jako tłumacz pamiętany dzięki książce Tako rzecze Zaratustra Fryderyka Nietzschego. Udane były także jego przekłady z norweskiego Włóczęgi Hamsuna i Wroga ludu Ibsena.
Urodził się w Warszawie, pochodził z rodziny mieszczańskiej. Ukończył studia przyrodnicze na uniwersytetach w Zurychu i Monachium, obronił tytuł doktora nauk przyrodniczych, zaś w roku 1895 obronił drukowaną w rok później pracę z dziedziny ichtiologii. Często podróżował do Austrii, Niemiec i Włoch, był poliglotą, biegle posługiwał się językiem rosyjskim, niemieckim, francuskim oraz włoskim, podjął się ponadto nauki języka angielskiego oraz łaciny średniowiecznej. Około roku 1899 poznał w Warszawie początkującą literatkę - Bronisławę Mierz-Brzezicką (od roku 1901 żonę rzeźbiarza - Stanisława K. Ostrowskiego), w której był przez długi czas zakochany. Swój zawód miłosny opisał prawdopodobnie w zniszczonej przez siebie powieści, pt. "Kredowe koło" (lub "Zaklęte koło"). Poetka w dedykowanym Berentowi wierszu pt. "Źródło" wyznawała wymownie: "I z wolna na falach wiatru przepływają do mnie wspomnienia - dalekie, rozpłynięte echa przeszłości; a w myślach mi powstaje całe to życie minione: utraconego szczęścia wiecznie żałosna historia... pamiętam ją i rozumiem." W latach 1920-21 został współredaktorem Nowego Przeglądu Literatury i Sztuki, w 1929 redaktorem Pamiętnika Warszawskiego. W 1933 wybrany do Polskiej Akademii Literatury. Krytyk haseł pozytywistycznych i modernistycznej filozofii polskiej i europejskiej bohemy, postulującej służebność wobec sztuki. W powieści Ozimina przedstawił budzenie się dążeń niepodległościowych. Był przeciwnikiem romantyzmu. Jego główne dzieło to Żywe kamienie, w którym Berent ukazał niebezpieczeństwa grożące wartościom moralnym w epoce wielkich zmian. Ważne dla rodzimej i europejskiej literatury jest także coraz bardziej doceniane przez krytyków Próchno, wpisujące się w krąg zarówno modnej ówcześnie powieści o artyście, jak i powieści polifonicznej, prekursorskiej w polskim piśmiennictwie. Mistrz erudycyjnej, pełnej metafor prozy i dopracowanej, swoistej stylizacji językowej.
Jako tłumacz pamiętany dzięki książce Tako rzecze Zaratustra Fryderyka Nietzschego. Udane były także jego przekłady z norweskiego Włóczęgi Hamsuna i Wroga ludu Ibsena.
